این قلعه در دوره‌های تاریخی مختلف بارها مورد تخریب و بازسازی قرار گرفته و ویرانه‌های قابل مشاهده آن (شامل اتاق‌های زیرزمینی، شوادانها و کانال‌های داریون) مربوط به بازسازی‌های دوره قاجاریه می‌باشد که به دستور نظام السلطنه مافی در سال 1307 انجام گرفته است. در دهه 1340 باقیمانده قلعه ویران شده و از مصالح به کار رفته در آن در احداث ادارات غله، دارایی، قند و شکر و دخانیات در قسمت غربی قلعه استفاده شده‌است.

این بنای تاریخی در سال 1354 در فهرست آثار ملی ایران قرار گرفته و نهایتاً با پیگیری سازمان میراث فرهنگی و گردشگری با عنوان یکی از زیرمجموعه‌های سیستم آبی تاریخی شوشتر در سال 2009 در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده‌است.