قدمت آن بر اساس شواهد موجود مربوط به دوره‌های تاریخی سلجوقی و صفوی است و امروزه تنها ورودی اصلی بنا، بخشی از شبستان و چند دیوار مجاور آن سالم مانده‌است.با وجود این ادعا که این بنا در دوره ساسانی یک آتشکده بوده، اما هیچ نوع بقایای معماری یا سفال از این دوره تاریخی در آن یافته نشده است. سنگ نوشته‌های مربوط به سده چهارم و پنجم هجری و سفال‌های یافت شده متعلق به دوره ایلخانی هستند. در طول سالیان متمادی عوامل گوناگون طبیعی و انسانی نظیر حفاری‌های غیرمجاز، سیل و زلزله موجب ویرانی بنای اسپی مزگت شده‌اند. رودخانه سیلابی دیناچال نیز بخشی از جنوب بنا را تخریب کرده‌است. این اثر تاریخی در مهرماه سال 1379 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌است. دسترسی به آن از طریق جاده رضوانشهر - تالش، پس از پل رودخانه دیناچال، از فرعی شمالی میسر است.