در ساختمان این آسیاب راهرویی به طول 140 متر در عمق 40 متری زمین وجود دارد و به جز سنگ‌های آسیاب و دو حوضچه برای ذخیره آب، در ساخت بقیه آسیاب از مصالح ساختمانی استفاده نشده‌است. پوشش روی چهار طاقی آن از نوع طاسک بوده و طی سالیان متمادی به دلیل عدم رسیدگی فرو ریخته‌است. این اثر تاریخ در آبان ماه سال 1390 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. با وجود کوتاهی مسئولین میراث فرهنگی در سال‌های اخیر با مشارکت یک سرمایه‌گذار بخش خصوصی به نام مجتبی قاسمی در سال 1393 عملیات مرمت و بازسازی این بنای تاریخی کم‌نظیر انجام شده و بازدید از آن برای گردشگران و علاقه‌مندان به آثار تاریخی میسر می‌باشد.